مشکلات خانواده های تک فرزند برخی از خانواده ها خواسته(دلایل طبی،فوت یکی از کودکان،و...) یک فرزند بیشتر ندارند(بر اساس آمار سال 1984، آمریکا دارای حدود 14میلیون خانواده تک فرزند است)و نظرات بسیار متفاوتی در مورد عواقب(منفی و مثبت) تک فرزندی مطرح شده است.نظیر اینکه مادر و پدر وقت توجه و امکانات بیشتری برای پرورش و تربیت بهتر کودک دارند،یا بدلیل وجود عدم خواهر و برادر کودک لوس و خودخواه بار می آید.ما در اینجا سعی می کنیم تا برخی تز باورهای غلط و حقیقتهای مربوطه رامتذکر شویم. نکته: انیشتن،نیوتن،اوینچی و گاندی بچه های تک بودن ولی میدانیم بجز گاند بقیه دچار برخی مشکلات و اختلالات خلقی نیز بودند. الف(حقایقی در مورد کودکان تک تک بودن باعث لوس شدن و خودخواهی نمیشود بلکه رفتار پدر و مادر و شرایط محیطی عامل آن است. تقریبا همانند کودکان اول کودکان تک بدلیل توقعات و موقعیت و رفتار والدین معمولاافرادی کنترل کننده و بزرگسالی کوچک میشوند. توصیه هایی به والدین تک فرزند 1-به او اجازه دهید دوران بچگی خود را همانند سایر کودکان هم سن و سالش طی کند. توقعی خارج از محدوده سنی و توانش نداشته باشید. 2-به او اجازه دهید تا همانند سایر کودکان اشتباه کند، شکست بخورد، لجبازی کند، سرکش و نافرمانی کند. 3-مهمترین عامل موثر در شکل گیری طبیعی و درست شخصیت کودکان حضور هم بازی و تعامل با کودکان هم سن و سال است، در اطرافیان خود به دنبال کودکان هم سن و سال فرزندتان بگردید و تمام تلاش خود را به کار ببندید تا با هم رابطه نزدیک و تقریبا دائمی داشته باشند. 4-از 18 ماهگی فرزندتان را روانه یک مهد کودک خوب کنید تا بتواند روزانه چیزی حدود 6 تا 8 ساعت در ارتباط با سایر کودکان قرار گیرد. اگر امکان دسترسی به مهدکودک را ندارد در همسایگی خود با خانواده هایی که فرزندان هم سن و سال شما دارند دوست شوید تا امکان برقراری ارتباط روزانه بین آنها بوجود آید. 5-پس از یک و نیم سالگی روزانه نیم تا یک ساعت او را به پارک و زمین بازی بچه ها ببرید. 6-از حمایت کردن بیش از حد او خودداری کنید، برای اینکه معیاری برای آن داشته باشید.خودتان را با والدین دیگری که چند فرزند دارند مقایسه کنید، 7-اصول و قوانین پرورش و تربیت کودکان تک تفاوتی با دیگر کودکان ندارد و آنها را بیاموزید . می توانید به کتبی در این زمینه مراجعه کنید.

• اهمیت تعیین حد و مرز دراین است که تعیین و معین کردن آن در نهایت به ایجاد و حفظ عشق بین زوجین می انجامد . اگر در اول زندگی حد و مرز ها مشخص نشود یا به هر دلیلی بشکند زندگی مشترک نیز آسیب خواهد دید.زمانی که حد و حدود مشخص نشود به صمیمیت واقعی نمی رسند آن ها هرگز از همدیگر شناخت پیدا نمی کنند و نمی توانند ضمن دوست داشتن یکدیگر به طور مستقل و هماهنگ با هم رشد کنند و عشقشان را به شکوفایی برسانند . و درواقع به رضایت بلند مدت در زندگی مشترک نمی رسند . تعین حد و مرز به زن و مرد کمک می‌کند که بفهمند هرکس چه محدوده ای دارد و محدوده هر فرد کجا تمام می‌شود .
• زوجین باید نسبت به مرز ها و حدود یکدیگر احترام بگذارند و آن ها را نادیده نگیرند . زمانی که زوجین نسبت به حدود یکدیگر احترام بگذارند به مرور زمان عشق را میان خودشان پرورش می دهند
• مرز گذاشتن مثل هر مهارت دیگری نیاز به یادگرفتن اصول اولیه ان،برنامه ریختن برای اجرای مهارت جدیدتان و سپس دنبال کردن آن و سیستم حمایتی دارد . به مرور زمان و با تمرین ، مرز گذاشتن برایتان راحت تر خواهد شد.
• یادتان باشد که مرز گذاشتن راهی برای احترام گذاشتن کامل به خودتان است. شما می‌توانید واکنش خودتان را با رساندن محترمانه خواسته هایتان به دیگران کنترل کنید اما نمی توانید واکنش آنهارا به خواسته تان کنترل کنید. کسانی که به طور مداوم از احترام گذاشتن به مرز های شما سر باز می‌زنند، تمایلی به تغییر ندارند تغییری که دوست دارید ببینید ممکن است از خودتان ناشی شود. مطمئن شوید که درخواست های مستقیم داشته و مرز هایتان را قاطعانه مطرح کرده اید. اگر با تمام این حرف هاباز به مرز هایتان احترام نگذاشتند ، دیگر به خودتان بستگی دارد که تصمیم بگیرید چطور پیش روید در این موارد ممکن است نیاز باشد بیشتر رفت و آمد کنید یا رابطه را تمام کنید .